Szanowni Państwo!
Trwająca kampania wyborcza do Parlamentu Europejskiego jest chyba najbardziej eurosceptyczna w historii naszej obecności w UE. W czasie protestów rolników przeciwko Europejskiemu Zielonemu Ładowi można zobaczyć transparenty nawołujące do polexitu. A jeden z zarejestrowanych komitetów wyborczych po prostu nosi nazwę POLEXIT.
Z jednej strony, nie ma co panikować. Poparcie Polaków dla obecności w Unii Europejskiej wciąż jest wysokie. Część antyeuropejskiego przekazu to prowokacje płynące zza wschodniej granicy. Z drugiej strony, nie chodzi tylko o pojedyncze hasła albo działania najbardziej skrajnych sił politycznych w kraju. Również główne partie przesuwają się w kierunku bardziej sceptycznym wobec UE.
Tak właśnie działo się w ostatnich latach z Prawem i Sprawiedliwością, gdzie dominuje obecnie negatywny przekaz wobec UE. Główny motyw kampanijny partii polega na straszeniu Zielonym Ładem, który ma prowadzić do wzrostu kosztów życia. Jarosław Kaczyński, w charakterystycznym dla niego apokaliptycznym tonie, mówił ostatnio o tym, że najbliższa kadencja Parlamentu Europejskiego nie będzie normalna. Jak przekonywał, „mają być podjęte decyzje, które nam, Polakom, odbiorą właściwie wszystko. Odbiorą nam suwerenność, odbiorą walutę. […] Odbiorą nam decyzje choćby w takich sprawach jak na przykład obrona granic”.
Jednak partie tworzące rząd niekoniecznie dają takiej narracji odpór. O ile wcześniej od centrum do lewicy panował w Polsce raczej nastrój euroentuzjazmu, to również to się zmieniło. Premier Donald Tusk poparł protest rolników przeciwko Zielonemu Ładowi. Platforma Obywatelska mówi obecnie raczej językiem tak zwanego eurorealizmu niż euroentuzjazmu. W podobnym tonie wypowiada się przewodniczący Polski 2050 Szymon Hołownia. Jego partia jeszcze niedawno przedstawiała się jako najbardziej zielone programowo ugrupowanie w naszym kraju. Teraz idzie do wyborów po „europejskie bezpieczeństwo i poczucie wspólnoty”, ale też „zatrzymanie dyrektywy budynkowej i podatku od samochodów spalinowych”. Nawet Lewica, od której można było w przeszłości słuchać pomysłów na temat utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy, obecnie wypowiada się w odmienny sposób. Wicepremier Krzysztof Gawkowski mówił o Zielonym Ładzie z rezerwą i zapowiadał, że nastąpią w nim zmiany.
Jednym z ważnych punktów dyskusji o Zielonym Ładzie jest tak zwana unijna dyrektywa budynkowa (EPBD), która ma na celu zwiększenie efektywności energetycznej budynków poprzez zapewnienie, że będą one miały ekologiczne źródła ciepła i prądu oraz minimalne straty energii dzięki termomodernizacji. Jako że budynki są istotnym źródłem emisji dwutlenku węgla, zmiany w tym kierunku są potrzebne, jeśli UE ma zgodnie z założeniami osiągnąć neutralność klimatyczną do 2050 roku.
Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że jest to sensowny i ambitny program modernizacyjny, dzięki któremu poprawi się jakość życia milionów Polaków – będziemy mieszkać w budynkach lepszej jakości, które zużywają mniej energii, produkowanej taniej. Dyrektywa należy jednak do głównych źródeł lęku wykorzystywanych w kampanii europejskiej. Przylgnęło do niej między innymi określenie „dyrektywa wywłaszczeniowa”, chociaż nie przewiduje ona wywłaszczeń ani elementów przymusu w obrocie nieruchomościami. Prawica atakuje ją jako „ideologiczne szaleństwo”.
W nowym numerze „Kultury Liberalnej” piszemy o dyrektywie budynkowej, będącej jednym z głównych straszaków w wyborach europejskich. Czy jest ona dla Polski problemem czy szansą rozwojową?
Dlaczego więc Polska wstrzymała się podczas ostatniego głosowania dyrektywy w Radzie Unii Europejskiej? Minister Niemczycki tłumaczy, że z powodu zbyt ambitnych terminów. Dodaje: „Podczas tego wywiadu występuję jako przedstawiciel administracji rządowej, a nie polityk Polski 2050. Wiem, jak to brzmi, ale chcę z pełną powagą powiedzieć, że pełnię funkcję państwową i nie chcę wykorzystywać jej, żeby mówić o agendzie partyjnej”.
Zapraszamy do lektury!
Redakcja „Kultury Liberalnej”
źródło ikony wpisu: Canva
Szanowni Państwo!
Trwająca kampania wyborcza do Parlamentu Europejskiego jest chyba najbardziej eurosceptyczna w historii naszej obecności w UE. W czasie protestów rolników przeciwko Europejskiemu Zielonemu Ładowi można zobaczyć transparenty nawołujące do polexitu. A jeden z zarejestrowanych komitetów wyborczych po prostu nosi nazwę POLEXIT.
Z jednej strony, nie ma co panikować. Poparcie Polaków dla obecności w Unii Europejskiej wciąż jest wysokie. Część antyeuropejskiego przekazu to prowokacje płynące zza wschodniej granicy. Z drugiej strony, nie chodzi tylko o pojedyncze hasła albo działania najbardziej skrajnych sił politycznych w kraju. Również główne partie przesuwają się w kierunku bardziej sceptycznym wobec UE.
Tak właśnie działo się w ostatnich latach z Prawem i Sprawiedliwością, gdzie dominuje obecnie negatywny przekaz wobec UE. Główny motyw kampanijny partii polega na straszeniu Zielonym Ładem, który ma prowadzić do wzrostu kosztów życia. Jarosław Kaczyński, w charakterystycznym dla niego apokaliptycznym tonie, mówił ostatnio o tym, że najbliższa kadencja Parlamentu Europejskiego nie będzie normalna. Jak przekonywał, „mają być podjęte decyzje, które nam, Polakom, odbiorą właściwie wszystko. Odbiorą nam suwerenność, odbiorą walutę. […] Odbiorą nam decyzje choćby w takich sprawach jak na przykład obrona granic”.
Jednak partie tworzące rząd niekoniecznie dają takiej narracji odpór. O ile wcześniej od centrum do lewicy panował w Polsce raczej nastrój euroentuzjazmu, to również to się zmieniło. Premier Donald Tusk poparł protest rolników przeciwko Zielonemu Ładowi. Platforma Obywatelska mówi obecnie raczej językiem tak zwanego eurorealizmu niż euroentuzjazmu. W podobnym tonie wypowiada się przewodniczący Polski 2050 Szymon Hołownia. Jego partia jeszcze niedawno przedstawiała się jako najbardziej zielone programowo ugrupowanie w naszym kraju. Teraz idzie do wyborów po „europejskie bezpieczeństwo i poczucie wspólnoty”, ale też „zatrzymanie dyrektywy budynkowej i podatku od samochodów spalinowych”. Nawet Lewica, od której można było w przeszłości słuchać pomysłów na temat utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy, obecnie wypowiada się w odmienny sposób. Wicepremier Krzysztof Gawkowski mówił o Zielonym Ładzie z rezerwą i zapowiadał, że nastąpią w nim zmiany.
Jednym z ważnych punktów dyskusji o Zielonym Ładzie jest tak zwana unijna dyrektywa budynkowa (EPBD), która ma na celu zwiększenie efektywności energetycznej budynków poprzez zapewnienie, że będą one miały ekologiczne źródła ciepła i prądu oraz minimalne straty energii dzięki termomodernizacji. Jako że budynki są istotnym źródłem emisji dwutlenku węgla, zmiany w tym kierunku są potrzebne, jeśli UE ma zgodnie z założeniami osiągnąć neutralność klimatyczną do 2050 roku.
Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że jest to sensowny i ambitny program modernizacyjny, dzięki któremu poprawi się jakość życia milionów Polaków – będziemy mieszkać w budynkach lepszej jakości, które zużywają mniej energii, produkowanej taniej. Dyrektywa należy jednak do głównych źródeł lęku wykorzystywanych w kampanii europejskiej. Przylgnęło do niej między innymi określenie „dyrektywa wywłaszczeniowa”, chociaż nie przewiduje ona wywłaszczeń ani elementów przymusu w obrocie nieruchomościami. Prawica atakuje ją jako „ideologiczne szaleństwo”.
W nowym numerze „Kultury Liberalnej” piszemy o dyrektywie budynkowej, będącej jednym z głównych straszaków w wyborach europejskich. Czy jest ona dla Polski problemem czy szansą rozwojową?
Dlaczego więc Polska wstrzymała się podczas ostatniego głosowania dyrektywy w Radzie Unii Europejskiej? Minister Niemczycki tłumaczy, że z powodu zbyt ambitnych terminów. Dodaje: „Podczas tego wywiadu występuję jako przedstawiciel administracji rządowej, a nie polityk Polski 2050. Wiem, jak to brzmi, ale chcę z pełną powagą powiedzieć, że pełnię funkcję państwową i nie chcę wykorzystywać jej, żeby mówić o agendzie partyjnej”.
Zapraszamy do lektury!
Redakcja „Kultury Liberalnej”
źródło ikony wpisu: Canva
Dyrektywa budynkowa to nie jest ideologiczne szaleństwo
Dyrektywa budynkowa to szansa na niższe rachunki, a nie wizja bankructwa
W czasie wojny nie milkną muzy. Relacja z Jam Factory Art Center we Lwowie
Jak wojna w Ukrainie zmienia artystów? Jak różnorodne zadania może realizować otwarte w trakcie jej trwania centrum sztuki współczesnej?
Jak wojna w Ukrainie zmienia artystów? Jak różnorodne zadania może realizować otwarte w trakcie jej…
Czego nauczyłem się od Paula Austera
Dlaczego ważne jest gdzie, jak i z kim mieszkamy? Czym może być seks w literaturze? Jak wygląda pisanie świadome własnej literackości? O pięciu lekcjach, jakie można wyciągnąć z lektury zmarłego niedawno Paula Austera, pisze Wojciech…
Dlaczego ważne jest gdzie, jak i z kim mieszkamy? Czym może być seks w literaturze?…
Szósty dzień bez czekolady [Na punkty]
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu przedstawiany poza mediami społecznościowymi.
Dziennik umiarkowanie wewnętrzny pisany na bieżąco, acz publikowany z niewielkim opóźnieniem. Dla integracji i przykładu…
Rudo mi, czyli o „Lisku” Edwarda van de Vendela i Marije Tolman [KL dzieciom]
„Lisek” to opowieść o dzieciństwie, rodzinie i przyjaźni opisana z perspektywy małego lisa. Holenderski picturebook stawia pytania o rolę człowieka w świecie natury oraz o miejsce przyrody w ludzkim świecie. Książka skłania do refleksji nad…
„Lisek” to opowieść o dzieciństwie, rodzinie i przyjaźni opisana z perspektywy małego lisa. Holenderski picturebook…
„Cały świat jest szalony”, czyli „Falstaff” Verdiego na festiwalu w Wiesbaden
Międzynarodowy Majowy Festiwal w Wiesbaden ma bogaty repertuar, zwłaszcza operowy. W tym roku poza wznowieniem „Pierścienia Nibelunga” Ryszarda Wagnera główną atrakcją jest nowa produkcja „Falstaffa” Giuseppe Verdiego. Historia jej powstania jest nietypowa.
Międzynarodowy Majowy Festiwal w Wiesbaden ma bogaty repertuar, zwłaszcza operowy. W tym roku poza wznowieniem…